Μια ερώτηση που κυριαρχεί και η απάντηση ξεπροβάλλει.
Είναι ο φόβος.
Ζεις και αναπνέεις,κοιμάσαι και ξυπνάς σε μια χώρα που στην κυριολεξία δεν ξέρεις τι σε περιμένει το επόμενο πρωί.Σε μια χώρα που πλέον δεν εγγυάται ούτε το μέλλον σου,σταδιακά διαγράφει το παρελθόν σου και επόμενος στόχος είσαι εσύ.Είμαστε εμείς.
Τις τελευταίες μέρες,έλαβε χώρα από τα ΜΜΕ μια εκστρατεία καταδίκης της βίας από όπου και αν προέρχεται.Φυσικά,οι θιασώτες των τηλεοπτικών δικαστηρίων δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου να καταδικάσουν την βία σε κάθε της μορφή.
Σε κάθε της μορφή; Μάλλον όχι.
Δυσκολεύονται να καταδικάσουν την βία της ανεργίας που τσακίζει τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας εδώ και χρόνια.
Δυσκολεύονται να καταδικάσουν την βία της εξαθλίωσης που βιώνει σχεδόν κάθε ελληνικό νοικοκυριό όλο και εντονότερα.
Δυσκολεύονται να καταδικάσουν την βία της νέας φορολογίας που οδηγεί κάθε μέρα όλο και περισσότερους συνανθρώπους μας στην απόγνωση.
Δυσκολεύονται να καταδικάσουν την βία της τρομοκρατίας που χρησιμοποιούν οι ίδιοι σε κάθε περίσταση που βολεύει τα συμφέροντά τους.
Το να καταδικάσεις την ηθική διάσταση της βίας είναι το μόνο εύκολο γιατί έτσι βλέπεις μονάχα τη μία όψη του νομίσματος και πιθανότατα αυτή που σε βολεύει περισσότερο.Υπάρχει όμως η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στη βία και στην αντίσταση στη βία.
Πρόσφατα γιορτάσαμε την επέτειο του ΟΧΙ.Κάποιος που θα καταδίκαζε την βία από όπου και αν προέρχεται,θα καταδίκαζε απλά και την αντίδραση των Ελλήνων μαχητών που κλήθηκαν να υπερασπίσουν τον ίδιο τους τον τόπο.Θα καταδίκαζε ύστερα ολόκληρη την Εθνική Αντίσταση και το αποκορύφωμά της,την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου.Φυσικά,θα υπέπεφτε σε ένα τραγικά ιστορικό λάθος.
Η καταδίκη της βίας πολύ απλά βολεύει αυτούς που την προκαλούν και την υποθάλπτουν.Είναι εύκολο οι μνημονιακοί θιασώτες να καταδικάσουν (υποκριτικά) την βία γιατί είναι πρώτα εκείνοι που την δημιουργούν.Είναι καλό όμως να θυμόμαστε πως η αντίσταση στην βία δεν είναι βία και δεν προϋποθέτει βία.Η πρόκληση βίας σε οποιαδήποτε μορφή της είναι το εφαλτήριο του φασισμού.Το μεγαλύτερο παράδειγμα γι'αυτό είναι η ίδια μας η χώρα που η βία της μνημονιακής πολιτικής γέννησε και υπέθαλψε τη βία των νεοναζιστών.
Παράλληλα όμως,αυτή η βία έγινε μπούμεραγνκ όταν δύο συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους.
Το ανοσιούργημα του φασισμού υποστηρίζει την ανωτερότητα μερικών εις βάρος άλλων.Είτε όμως μας αρέσει είτε όχι,είτε το πιστεύουμε είτε όχι,το αίμα όλων(είτε Αριστερών είτε Δεξιών) είναι και παραμένει ακριβώς το ίδιο.Πόσο μάλλον όταν χύνεται με τον ίδιο τρόπο από ένα κοινό οπλισμένο χέρι γεμάτο μίσος...
Ο φασισμός τελικά δεν τρώει μονάχα τα παιδιά των άλλων,αλλά και τα δικά του.Δύο αθώες νεαρές ψυχές μεγαλώνουν τη λίστα των νεκρών σε έναν τόπο που βυθίζεται στην παράνοια.Μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι,ας υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας πως η μεγαλύτερη νίκη του φασισμού(ναι,από όπου και αν προέρχεται καθώς δεν έχει πλέον ιδεολογικό πρόσημο)δεν είναι να εγκαθιδρυθεί ως πολιτικό ή οικονομικό σύστημα.Η μεγαλύτερη νίκη του είναι να χάσουμε την ανθρωπιά μας.Ας παλέψουμε να την χτίσουμε ξανά!
Καλό βράδυ!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου